اکسپدیشن غار جوجار ۱۴۰۱

اکسپدیشن غار جوجار با هدف رسیدن به عمق ۱۲۶۸ متری زیر زمین از تاریخ ۱۴۰۱/۰۶/۳۱ الی ۱۴۰۱/۰۷/۰۸ انجام شد .

غار جوجار ، واقع شده در فلات پراو کرمانشاه ، عمیق ترین غار ایران ( عمق ۱۲۶۸ متر و طول ۳۲۴۴ متر)  تا این تاریخ ، در طی چندین سال به سرپرستی آقای علیرضا بلاغی (کارگروه غارنوردی فدراسیون کوهنوردی ایران) اکتشاف و در همان سالها (۲۰۱۴ الی ۲۰۱۷) نقشه برداری شد ؛ در این اکتشاف، بسیاری از غارنوردان توانمند ایران حضور داشتند که موفق شدند به عمق ۱۲۶۸ متری دست یابند و سیفون کف غار مانع از ادامه فعالیت آنها شد ؛ عبور از این سیفون با غواصی ممکن نشد و ادامه دار بودن غار به عنوان سوال در ذهن غارنوردان باقی ماند .

پس از آن تمامی صفحه ها از غار باز و جمع آوری شد و کلیه تجهیزات از غار مذکور خارج شد !!!!!!!!

در این بین فقط سیم تلفن از غار جوجار خارج نشد !

همچنین نقشه این غار با زحمات فراوان در سال ۱۴۰۱ رونمایی شد که نقشه کلی می باشد و دارای اطلاعات فنی غار نیست .

برای دسترسی به نقشه و اطلاعات بیشتر به سایت نقشه غار مراجعه نمایید .

وجه تسمیه غار جوجار = جووَه + جار = همانند + قطعه زمینی که در آن جو کاشته و درو شده باشد.

غار جوجار ۱۴۰۱

این گزارش بر اساس بینش من نوشته شد ؛ شاید خاطره وار بیان کردم ولی در درجه اول خودم از خوندنش لذت می برم و برام یادآوری خاطرات خوبم هست .

غارها همیشه برای من جذاب هستند ؛ اصولا تعداد افراد علاقمند به غارنوردی کمتر هستند چون افراد معمولا با محیط تاریک ، تنگ ، خیس و مخوف معمولا مشکل دارند و  اگر علاقه نباشد قطعا عذاب آور خواهد بود .

سال ۱۴۰۰ توانستم تجربه بیشتری در غارنوردی کسب کنم و غار قلا و غار پراو (پرو) را پیمایش کنم اما جوجار برایم رویا بود چرا که اصلا زمان کافی برای شرکت در همچین برنامه ای را نداشتم و مرخصی های من به عنوان یک کارمند همیشه مانع برنامه های بلند مدت بوده و هست ؛ خوشبختانه تعطیلات مناسبی فراهم شد و با ۴ روز مرخصی توانستم در برنامه ای ۹ روزه شرکت کنم .

در تاریخ ۳۰ شهریور ۱۴۰۱ به همراه دوتن از غارنوردان و دوستان شیراز با خودرو شخصی (نبود اتوبوس به دلیل سفرهای اربعین) به سمت کرمانشاه راهی شدیم و نیمه شب ۳۱ شهریور به کرمانشاه رسیدیم و در پمپ بنزین بعد از کارخانه سیمان مدتی را به استراحت پرداختیم .

۳۱ شهریور

ساعت ۵ صبح برای شروع کوهنوردی تا دهانه غار در پارکینگ مسیر کوهستان پراو حاضر شدیم ؛ در پارکینگ دوستان غارنورد دیگری را هم دیدار کردیم که عازم غار پراو بودند.

آقای شاهینی ، بهرام کربلایی و محمد روحانی زاده چند روز زودتر به محل دهانه غار رفته و کمپ را آماده کرده اند .

ساعت ۶:۴۰ صبح روز ۳۱ شهریور با کوله پشتی های سنگین  از پارکینگ به سمت دهانه غار حرکت کردیم ؛ برای رسیدن به دهانه غار بالای ۱۰ کیلومتر باید کوهنوردی سنگین کرد و بیش از ۱۳۰۰ متر باید صعود کرد ؛ ساعت ۱۳:۱۵ به چشمه گردِل رسیدیم و استراحت یک ساعته داشتیم ؛ ساعت ۱۶ دهانه غار را مشاهده کردیم و نهایتا ساعت ۱۶:۱۵ به دهانه غار رسیدیم .

طبق برنامه ریزی های سرپرست برنامه جناب حسین شاهینی تمامی تدارک تغذیه دیده شده بود ؛ تمامی تدارک غذایی روزهای برنامه همراه با تجهیزات (طناب ، کارابین و …) با ۷ قاطر به بالا منتقل شده بود و در طول برنامه از قاطرها برای انتقال آب از چشمه استفاده می کردیم .

کمپ بزرگی هم در نزدیکی دهانه غار برای مکان تجمع ، جلسات، ارتباطات ، آشپزخانه و صرف غذا ایجاد شده بود ؛ در محل کمپ آنتن دهی تلفن همراه وجود ندارد و برای ارتباط باید مسافت حدود ۱۵ دقیقه ای تا بالای چشمه و مشرف به چالابه انجام می شد .

قوانین کمپ هم مختصر بیان شد : بیدار باش از ساعت ۷ و خاموشی ساعت ۱۰ شب می باشد ؛ خارج از این ساعات افراد موظف به رعایت سکوت برای استراحت سایرین می باشد ؛ کارهای کمپ از آشپزی ، شستن ظروف ، تهیه آب با قاطر از چشمه ، کشیک تلفن ، بهداشت و تمیزی کمپ و … جزو وظایف همه اعضایی که خارج از غار قرار دارند می باشد .

طنابریزی غار جوجار تا عمق ۶۰۰ و مقداری از مسیر افقی ، توسط جناب حسین شاهینی ، بهرام کربلایی و محمد روحانی زاده ، قبل از شروع برنامه و با مراجعات مکرر انجام پذیرفته است .

۱ و ۲ مهر

 صبح روز جمعه یکم مهرماه ،با بیدار باش و صرف صبحانه دورهم ، جلسه ای توسط سرپرست برگزار شد ؛ ابتدا نفرات به معرفی خود و سابقه غارنوردی خود پرداختند ؛ پس از آن سرپرست اعلام کرد چه کسانی آماده ورود به غار هستند و نفرات مشخص شدند .

هدف برنامه و مسئولیت ها تشریح شد و تیم بندی های اولیه شکل گرفت که شامل ۴ تیم میشد ؛ کیسه بارهایی که باید توسط تیم ۱و۳ به کمپ ۶۰۰-۲ (ششصد-دو) حمل میشدند مشخص گردید ؛ پس از آن توضیحاتی در مورد نحوه استفاده از تلفن غار ، توصیه های فنی برای ارتباطات و رونمایی از هامک(کمپ ویژه غار) دوخته شده انجام گردید.

تیم ها :

تیم ۱ : مهدی شمالی ، حسین پور مجیدی – هدف تیم انتقال بار تا کمپ ۲-۶۰۰

تیم ۲ (تیم تلفن) : ایمان قاسمی و فهیمه حسین آبادی – هدف تیم تعویض سیم تلفن خراب شده و ایجاد ارتباط

تیم ۳ : بهرام کربلایی ، امیر مظفری و محسن لچینانی – هدف تیم انتقال بار تا کمپ ۲-۶۰۰

تیم ۴ : حسین شاهینی ، محمد روحانی ، محمدشریفی و سعید حسینیان – هدف تیم پیشروی در غار

تیم ۵ ، پشتیبان و تدارکات : مسعود اشکوه و آسا اسدی

ساعت ۱۵ ، حسین شاهینی و محمد روحانی شروع به ایجاد کارگاه و طنابریزی چاه اول و انتقال کیسه بارها با سیستم قرقره به انتهای این چاه ۱۲۶ متری نمودند .

• سعید حسینیان ساعت ۱۴ امروز به کل تیم اضافه شد و در تیم ۴ قرار گرفت .

ساعت ۱۶:۱۵ اولین نفر تیم یک (مهی شمالی) وارد غار شد و با توجه به عمق زیاد چاه یک (۱۲۶متر) حدودا یک ربع زمان فرود نفرات و آزاد شدن طناب می باشد. پس از آن نفر دوم تیم یک . تیم تلفن ساعت ۱۷:۱۵ وارد غار شدند . تیم سوم ساعت ۱۸:۱۵

تیم ۱ و تیم ۳ هر نفر یک کیسه بار اضافه شامل : کارابینها ، طنابها ، هامک و … را باید تا عمق ۶۰۰ حمل و چند کیسه بار را هم از کمپ ۱-۶۰۰ اضافه کرده و به کمپ ۲-۶۰۰ حمل کنند .

من ساعت ۱۸:۴۵ وارد غار شدم ؛ فرود چاه ۱۲۶متری با آدرنالین خاص ؛ اینقدر زمانبر هست که دست ابزار فرودم (استاپ) در حین فرود درد گرفت !

حدود ۱۵ متری انتهای غار یک ریبلی نصب شده است ؛ پس از ریبلی می توان مستقیم به کف چاه رفت یا اینکه بر روی سکوی برفی که حدود ۵ متر بالاتر اف کف چاه هست مستقر شد و ادامه مسیر داد .

کف چاه یک کمپ با پلاستیک ایجاد شده و یک تلفن قرار داده شده که نفرات برای ارتباط (طناب آزاد و اعلام صعود) با کمپ از آن استفاده می کنند .

انتهای غار سکوی برفی قرار دارد که با عبور از روی شیب برف یخ زده باید به ابتدای چاه دوم رسید ؛ کیسه بار سهم خودم را از انتهای چاه برداشته و ادامه دادم .

به عنوان تیم ۳  از تیم تلفن هم عبور کردیم تا پیشروی کنیم . ساعت ۲۰:۳۰ رسیدم عمق ۳۰۰ متری ؛ طبیعا بین اعضای تیم فاصله هست ؛ من با توجه به همراهداشتن تلفن در چند نقطه با کمپ ارتباط داشتم ؛ امیر از تیم خودمان را در این نقطه دیدم و باز ادامه دادم .

اشتباه من این بود که تلفن را به نفری که از آن عبور کردم ندادم آن هم به این دلیل که پشت سر من در حال فرود است ولی امیر از عمق حدود ۵۰۰ از فرود منصرف شده بود و به سمت بالا برگشته بود .

بعد از عمق ۳۰۰ متری آب هست و خطر خیس شدن که با دقت بیشتر میشود از خیس شدن جلوگیری کرد.؛ من برای نوشیدن آب از نی نوش تصفیه آب در عمق بعد ز ۳۰۰ استفاه می کردم . نهایتا ساعت ۲۲:۱۵ رسیدم عمق حدود ۶۰۰ و در واقع ابتدای مسیر افقی .

 در عمق ۶۰۰ صدای آب زیاد شده و ورود آب زیادی از مسیر دیگر مشاهده می شود ؛ “مسیر افقی” در سادگی اسم ، جزو مسیرهای سخت می باشد که دارای حوضچه های عمیق و آب زیاد می باشد؛ در برخی نقاط صعب العبور باید از مسیرهای طنابریزی صعود و فرود کوتاه کرد . در برخی نقاط دیگر هم با استرس و سختی فراوان . حال اینکه کیسه بار اضافه هم به مشکل شدن عبور از این نقاط می افزاید .

ساعت ۲۲:۳۰ رسیدم به محل ایستگاه (کمپ سابق) ۱-۶۰۰ ؛ ارتباط را با بیس کمپ برقرار کردم و وضعیت خودم را اعلام کردم؛  طبق هماهنگی از قبل، یک کیسه بار دیگر هم برداشتم و ادامه دادم ؛ ۱۰ دقیقه بعد به دوستان دیگر رسیدم .

کلا داشتن ۷ کیسه بار اضافه و وجود مسیرهای صعب العبور هم انرژی بر بود ، هم بسیار وقت گیر و ما هم کلا ۴ نفر بیشتر نبودیم ؛ دریل هم پشت مهدی شمالی بود که بخاطر ضربه نخوردن و خیس نشدن از خودش جدا نمیکرد مگر در عبورهای سخت ؛ باقی کیسه بارها دست به دست منتقل میشد و در برخی نقاط که مسیر فنی نبود پشت دوشمان .

در بین مسیر افقی باز مقدار کمی آب از بدنه غار اضافه می شد ؛ با خستگی زیاد نهایتا ساعت ۳ صبح تصمیم به برگشت گرفتیم و کیسه بارها را در مسیر قرار دادیم ؛ بعدا مشخص شد کلا ۱۰ دقیق تا محل ایجاد کمپ ۲-۶۰۰ فاصله داشتیم ؛ دلیل تصمیم برگشت هم خستگی زیاد و احتمال فاصله زیاد تا مکان ۲-۶۰۰ بود .

کار تیم ۱و تیم ۳ ناقص شد ؛ دلیل آن هم این بود که اینکار مقرر بود با تعداد ۶ نفر انجام شود و نه ۴ نفر ! و این فشار مضاعفی به ما آورده بود ؛ در برگشت کسی را ملاقات نکردیم و متوجه بازگشت دوستان شدیم ؛ نکته دیگری که وجود داشت دیگر نتوانستیم با بیس کمپ ارتباط برقرار کنیم ! پس دوبار در قسمتی سیم دچار قطعی شده بود !

ساعت ۴:۳۰  ابتدای ترورس ۶۰۰ و آماده شدن برای صعود به سمت بالا . در بین راه مداما سعی در برقراری ارتباط می کردم، بالاخره در عمق ۲۵۰ تونستم ارتباط با بیس کمپ بگیرم و وضعیت تیم رو شرح بدم . طبیعتا قطعی هم بعد از این عمق ایجاد شده بود.

من به عنوان نفر سوم ساعت ۱۲:۳۰ رسیدم به چاه یک که صعود آن زمانبر و وقت گیر هست ؛ همینطر نفرات بعدی صعود کننده باید منتظر بمانند تا نفر از چاه خارج شود و اعلام آزادی طناب شود ؛ به همین دلیل در مکان مناسبی (عمق ۳۰۰) بیشتر استراحت کردم تا در این نقطه که برف (سرمای بیشتر) هم وجود دارد زیاد نمانم .

ساعت ۱۲:۳۵ شروع به صعود کردم و ساعت ۱۳:۱۰ توانستم از چاه خارج شوم و به جمع دوستانم در بیس کمپ بپیوندم .

تیم تلفن هم تا عمق ۳۰۰ اقدام به چک تلفن کردند و در قسمتی هم اقدام به تعویض سیم تلفن نمودند .

کلیه نفراتی که در روز ۱ مهر وارد غار شده بودند ، روز ۲ مهر به ترتیب از ساعت ۱۰:۳۰ صبح با فاصله زمانی از چاه و غار جوجار خارج شدند .

توضیحاتی به سرپرست تیم در مورد پیمایش و محل قرارگیری کیسه بارها ارائه شد ؛ تیم ۴ آماده رفتن به داخل غار شدند .

ابتدا حسین شاهینی و محمد روحانی زاده ساعت ۱۶:۳۰ وارد غار شدند تا ارتباط را مجددا برقرار کنند و سپس به سمت کمپ ۲-۶۰۰ رفته و کمپ را برقرار کنند ؛ محمد شریفی و سعید حسینیان هم ساعت ۲۱ مورخ ۲ مهر وارد غار شدند تا به جمع آنها اضافه شوند .

در طی حضور غارنوردان در غار ، دوستان خارج از غار مداما وظیفه کشیک تلفن را بر عهده داشند که عمده اینکار را خانم آسا ، مسعود و ایمان بر عهده داشتند ؛ تمامی تماس ها در دفترچه یادداشت می شد .

خوشبختانه تا پایان شب ۲ مهر ارباط مجددا برقرار شد ؛ با اعلام آقای حسین شاهینی ، کیس بارهایی که ما در مسیر قرار داده بودیم در فاصله بسیار نزدیک مکان کمپ ۲-۶۰۰ بوده و نهایتا ۱۰ دقیقه زمان لازم داشته است .

۳ مهر 

صبح روز ۳ مهر خبردار شدیم که کمپ ۲-۶۰۰ ایجاد شده و همطنابان ما در حال استراحت هستند ؛ پس از استراحت، حسین شاهینی و محمد روحانی زاده اقدام به ایمن سازی قسمتهایی از مسیر تراورس کردند و محمد شریفی و سعید حسینیان هم مقداری کیسه بار دیگر از کمپ ۱-۶۰۰ به ۲-۶۰۰ انتقال دادند .

ساعت ۱۰ صبح هم من و مهدی شمالی و کاک بهرام با قاطرها رفتیم تا چشمه برای تهیه آب و شستشوی ظروف ؛ دوش مختصری هم با آب چشمه گرفتیم و نهایتا ساعت ۱۴ بازگشتیم .

۴ مهر 

طی تماس و اطلاع تیم ، امروز برای پیشروی به عمق بیشتر تلاش خواهند نمود .

امیر مظفری از تیم جدا شد و به سمت پایین رفت .

ساعت ۱۱:۴۰ آقای شاهینی تماس گرفت و قرار شد مهدی شمالی و حسین پور مجیدی برای کمک به پایین بروند ؛ همچنین سعید حسینیان یکی از باطری های خالی شده دریل را به بالا انتقال میده تا پس از شارژ من و فهیمه مجددا به پایین انتقالش بدیم .

مهدی و حسین ساعت ۱ وارد غار شدند .

۵ مهر 

سعید ساعت ۱ رسید بالا ، کاک بهرام مشغول شارژ باطری شد ؛ پس از شارژ باطری من و فهیمه را ساعت ۵ بیدار کرد و مقداری مواد غذایی هم برای نفرات پایین به ما سپرد که برای آنها منتقل کنیم .

در حال آماده شدن بودیم که متوجه شدیم ارتباطی با کمپ پایین وجود ندارد ، پس مقداری سیم هم به ما سپرده شد تا در صورت لزوم سیم تلفن تعویض گردد .

ساعت ۷ وارد غار شدیم ؛ همون ابتدا متوجه شدیم که تلفن فهیمه خراب هست (برای تعمیرات نیاز به دو تلفن هست) . پس مجبور بودم مداما با بالا ارتباط داشته باشم ؛ با هر فرود ارتباط می گرفتم . 

سر چاه بلند (حدود ۵۰ متری) دوم و بعد از برف ها ، ارتباط با بالا گرفتم ، فرود که کردم (عبور از دیویشن و ریبلی) ، پایین مسیر دوباره ارتباط گرفتم ؛ اینبار کمپ ۲-۶۰۰ جواب داد و متوجه شدم ارتباط در این چاه قطع هست !

دوباره برگشتم بالا برای تعویض سیم ! اولین تجربه من از تعمیر و تعویض سیم تلفن بود ؛ صعود کردم و مشغول تعویض شدم و اومدم پایین . تا اومدم پایین و سیم رو اومدم وصل کنم که دیدم ای وای من ! سیم به دور طناب پیچیده !!! در این بین فهیمه هم بدون تحرک منتظر تموم شدن کار من بود و طبیعتا کمی سردش شده بود ؛ از طرفی هم میخواستم باطری رو زودتر برسونم پایین تا کار دوستان مشکل پیدا نکنه .

دوباره مجبور شدم که برم بالا …. و تا درست شدن مشکل ارتباط تا ساعت ۱۱ درگیر شدیم و با کمک فهیمه تونستم کار رو درست کنم ؛ اعتراف میکنم که سیم کشی تلفن کار پر زحمت، خسته کننده و نیاز به تجربه بالا داره .

ادامه به فرود کردیم ؛ اتفاق بدی که افتاد ماهیچه و کتفم کش آمد و با درد ادامه دادم که برایم سخت بود .

در عمق حدود ۴۰۰ محمد روحانی زاده را در حال صعود دیدیم که به قول خودش خیس خسته بود ، با آرزوی سلامتی همدیگر از هم جدا شدیم . تراورس را هم با سختی خودش عبور کردیم و نهایتا ساعت ۱۶:۳۰ رسیدیم کمپ ۲-۶۰۰ .

آقای شاهینی و محمد شریفی در کمپ (هامک) دو طبقه بودند ؛ مهدی شمالی و مجید هم برای ادامه پیشروی در عمق ۷۵۰ بودند .

با توجه به عدم حضور مهدی و مجید تصمیم گرفتیم تا برگشت بچه ها به کمپ استراحت کنیم و سپس برگردیم بالا ؛ لباس غار و ابزارها رو از بدن خارج کردیم و به دوستان ملحق شدیم ؛ باطری دریل ، خوراکی ها و باطری هدلایت و … را به دوستان تحویل دادیم .

تجربه هامک هم خوب بود ، کمپی با رطوبت بالا که باید از خیس شدن مراقبت بشه ؛ با این رطوبت سقف هامک پر بود از قطرات آب که از کناره ها سرازیر میشد و قطره هایی هم رو سطحهامک می ریخت که سریعا با دستمال خشک میشد .

کلی گپ و گفت کردیم و طبق علاقم یه سوپ پر ملات و بعشم چای درست کردیم و خوردیم .

مداما ارتباط با بالا (بیس کمپ) و بچه هایی که در حال ادامه پیشروی (رول زدن و طناب ریزی) بودند داشتیم ؛ مداما با پیگیری سرپرست و افراد پیشرو ، نفرات به عمق ۸۲۰ متری رسیدند ؛ با توجه به زمان باقی مانده ، سرپرست در ساعت ۱۹:۳۰ تصمیم به اتمام پیشروی گرفت ؛ تلاش ما با این تعداد نفرات به این عمق رسید و ادامه برنامه با توجه به زمان باقیمانده ممکن نبود .

آقای شاهینی پیشنهاد رفتن به عمق ۸۲۰ و سپس جمع آوری طناب و کارابین ها را به من و فهیمه دادند که با توجه به مصدومیتم و اینکه نمیدانم در برگشت چقدر ممکنه اذیت بشوم تصمیم گرفتم که نرم ؛ ورود به عمق برام جذاب هست ولی سلامتی من مهمتر بود ؛ پس هیچکدام پیشروی نکردیم و مقرر شد دوستان جمع کنن و بیان بالا .

با توجه به اتمام پیشروی، باید به بالا بر میگشتیم ؛ تصمیم شد تا برگشت مهدی و مجید منتظر بمانیم که هم استراحت بیشتری کرده باشیم و هم کارابین ها و دریل را با خود بالا ببریم .

پس ساعت ۲۰:۲۰ به داخل کیسه خوابهای الیافی رفتیم ؛ قرار شد تا اینکه مهدی و مجید رسیدند ما سریع هامک را برای استراحت آنها تخلیه کنیم و با تحویل تجهیزات به سمت بالا برویم .

۶ مهر

ساعت ۱:۲۰ بامداد از صدای پای دوستان در آب متوجه نزدیک شدنشان شدیم ؛ سریع فهیمه رو صدا زدم و آماده شدیم.دریل را بخاطر اینکه ضربه نوره و همینطور آب داخلش نرود (درای بگ هم داشت) پشت دوش انداختم و تعداد زیادی از کارابین ها را هم داخل کیسه بار خودم و همچنین فهیمه .

پس از آماده شدن و نهایتا ساعت ۲:۱۰ کمپ را ترک کردیم ؛ درد کتف من باعث میشد در عبور از تراورس و فعالیت های پرسی که نیاز به فشار به دستها بود با درد و فریاد مسیر رو طی کنم ؛ بازم خدا رو شکر و ۲ ساعت بعد تونستیم به اول مسیر صعود عمودی برسیم (اول ۶۰۰) .

من و فهیمه شروع به صعود کردیم ؛ در طی مسیر تراورس و صعود تماما دریل پشت دوشم بود ، به غیر از چاه ۱ که ۱۲۶ متر کاملا معلق  بود و به همراه کیسه بار به مستر پوینتم وصلشون کردم ؛ در مسیر صعود ایمان رو در چاه ۲ ملاقات کردیم که در حال ترمیم مجدد سیم تلفن بود ، همان سیم تلفن که من تعویض کرده بودم ؛ سپس خوش و بشی کردیم و جدا شدیم ولی باز در صعود از طناب سیم دور طناب پیچیده بود و حل این مسئله بازم زمانبر شد تا مبادا سیم قطع شود .

با هر مشکلی بود نهایتا ساعت ۱۱:۲۰ ، بعد از فهیمه از غار خارج شدم .

بازهم گرمای خورشید و استقبال دوستان خوب .

بعد ظهر هم پس از نهار دوباره داستان قاطر و حمل آب و …

۷ مهر

از شب قبل دوستان همگی شروع به جمع کردن هامک و حمل تجهیزات ممکن تا عمق مکن را کرده بودند و قبل طلوع خورشیدصبح روز ۷ مهر همگی از غار خارج شده بودند .

پس از صبحانه و طی جلسه ای توسط سرپرست ، دو نفر انتخاب شدند برای ورود به چاه و انتقال کیسه بارهای مانده تا زیر چاه ۱ تا با سیستم بالاکشی بارها تخلیه گردند ؛ سعید حسینیان هم صبح ما را ترک کرد .

ساعت ۱۰:۳۰ کاک بهرام و محمد روحانی زاده برای تخلیه کیسه بار های مانده از عمق ۳۰۰ به بالا وارد غار شدند ؛ مطمئنا دو نفر کم هست ولی من با کشیدگی کتف و  مقداری خستگی نمیتوانستم کمکشان کنم ؛ همینطور فرد استراحت کرده ای در تیم نبود .

مجددا من و مسعود برای تهیه آب با قاطر …

ساعت ۱۸ بود که محمد روحانی زاده از غار جوجار خارج شد ؛ همگی جمع شدیم و کمک کردیم با استفاده از تکنیک فلاشین زوک (زد) کیسه بارها را بالاکشی کنیم .

با توجه به عمق زیاد ، بالاکشی بسیار سخت پیش رفت ، مخصوصا سه کیسه بار اول که سنگین بودند ؛ کاک بهرام هم زیر چاه ۱ ماند تا پس از برگشت طناب باقی کیسه بارها را وصل کند .

نهایتا این کار هم تا نزدیکی غروب طول کشید ؛ سپس طنابها و گره ها را باز کرده و روی زیر انداز ریخته که تا فردا صبح از رطوبت و سنگینی آن برای حمل کمتر شود .

۸ مهر

صبح زود بیدار شده و کیسه بارها را سریع برای بار زدن روی قاطرها آماده کردیم ؛ پس از بار زدن قاطرها و رفتن آنها ، کمپ هم تمیز شد و کوله خودمان هم بستیم و به سمت پایین حرکت کردیم .

ساعت ۱۶ از پارکینگ چالابه خداحافظی کردم و به سمت خانه برگشتم .